Een bijzondere toevalligheid

In de afgelopen vier jaar maakten we al veel bijzondere ontmoetingen mee. We luisteren naar verhalen over afscheid, herinnering, liefde en verlies. Sommige van die ontmoetingen blijven je bij en maken het werk op Zomerlanden extra bijzonder. Niet alleen vanwege het verhaal, maar ook door de mens erachter.

Op ontdekkingstocht

We gaan een paar jaar terug in de tijd. Het is december. De winter is in aantocht. Het is fris en regenachtig. Bijna al het blad is van de bomen verdwenen. Juist in deze tijd van het jaar zie je eindelijk door de bomen het bos. Het landschap opent zich. Plekken die anders verscholen blijven, tonen zich nu. In deze seizoenen wijken we tijdens het zoeken naar een laatste rustplek vaak van de gebaande paden af. De openheid van het bos nodigt uit om op ontdekkingstocht te gaan.

Waar alles samenkomt

Zo ook vandaag. Na een korte wandeling blijft mevrouw plots stilstaan. Ze kijkt om zich heen en zegt beslist: “Hier moet het zijn.” De plek van haar keuze is beschut, met een hazelaar en populieren in de buurt, maar tegelijk open en licht. Van alles wat. De zonnestralen moet je er even bij denken, maar dan klopt het helemaal.

Een plek die voelt als thuis

Het is niet haar eerste bezoek aan Zomerlanden. Eerder dat jaar kwam ze langs om het gebied te verkennen en te ervaren of natuurbegraven bij haar wensen past. Het voelde meteen vertrouwd. De essen, wilgen en populieren deden haar denken aan haar eigen woonomgeving. “Het is eigenlijk precies zoals ik het me had voorgesteld,” zei ze met een glimlach. Het vastleggen van haar plek geeft haar rust. “Ik vind het een prettig idee als alles geregeld is. Dan hoeft niemand zich daar later druk over te maken.”

In vertrouwen gedeeld

Na die eerste kennismaking vertelde ze haar familie over haar keuze. Haar broer reageerde verrast. Niet door haar wens, maar door de herkenning. Ook hij had over de natuurbegraafplaats gehoord en was nieuwsgierig geworden. Mevrouw vertelde me dat ze hem graag over haar plekje wilde vertellen, als het moment daar was. Tijdens de naderende feestdagen, zei ze. Ik glimlachte, maar vertelde haar niet dat er een meneer met dezelfde achternaam diezelfde week ook een afspraak had gemaakt.

Twee zielen, één plek

Een paar dagen later is meneer bij ons op bezoek. Hij noemt de naam van zijn zus en vertelt – niet wetende dat mevrouw hier een paar dagen geleden nog op bezoek was – dat ze ook interesse heeft in de natuurbegraafplaats. Net als zijn zus voelt hij zich meteen verbonden met deze plek. De zoektocht duurt niet lang en de beslissing is snel genomen. Na een korte wandeling door het bos wijken we wat van het pad af. We stoppen vlakbij een hazelaar, met zicht op de openheid. In dezelfde richting. Pal naast de plek die ik eerder die week heb ingemeten.

“Hier moet het zijn,” zegt hij.