Op zoek naar de walvis

Marina is relatiebeheerder op Zomerlanden en heeft dagelijks gesprekken met bezoekers van de begraafplaats. Soms blijft zo’n bijzondere ontmoeting je bij.

Marina: “Af en toe is het reserveren van een laatste rustplaats met mensen wat verdrietig. Meestal is het een intiem moment. En soms is het ronduit gezellig en wordt er zelfs gelachen.

Een goed voorbereide keuze

Zo ook met een echtpaar, dat voor hen beiden een graf kwam uitzoeken op Zomerlanden. Ze waren goed voorbereid: thuis hadden ze onze website al uitvoerig bekeken en zich verdiept in de mogelijkheden. Ze wisten ook al een beetje hoe het gebied er uit zou zien.

Na een kopje koffie en een wandeling door het gebied werd hun keuze definitief: ze wilden twee plekken reserveren. De meetapparatuur was nog even in gebruik door een andere collega. Meneer en mevrouw hadden echter niet zo heel veel tijd meer om te wachten totdat die apparatuur weer in het ontvangsthuis terug zou zijn.

Terug naar Noorwegen

“Geen nood”, zei ik. “We nemen de e-car, dan rijden we door het gebied en komen we mijn collega vast wel tegen”. Dat vond het echtpaar een fantastisch plan. Zodra we begonnen te rijden, kwamen de herinneringen los. Het bracht hen terug naar een mooie reis die ze in het buitenland maakten. “Oh, weet je nog?” Riep mevrouw met sprankelende ogen. “Dit is net als die keer in Noorwegen toen we op vakantie waren.” “Ja”, grinnikte meneer. “We stonden daar op een camping vlak bij de Noorse Zee. En de mevrouw van de camping riep opeens dat er walvissen waren gespot. Als we snel in een golfkarretje zouden springen, dan zouden we de walvissen kunnen zien. Met een rotgang zijn we in dat bakkie gesprongen en hebben we inderdaad walvissen zien zwemmen. De rest van de camping heeft er niets van meegekregen.”

Op avontuur

Met glunderende gezichten zat het stel in onze e-car. Terwijl we over de paden reden en door de bomen naar de collega met de begeerde apparatuur speurden, riep mevrouw spontaan: “Zoek de walvis! Zoek de walvis!” Meneer deed lachend mee en ook ik kon het niet laten. Voor even waren we niet bezig met het reserveren van graven, maar met een avontuur in de natuur. Uiteindelijk werd de ‘walvis’ gevonden, en kon ik voor hen beiden een prachtig plekje inmeten. Wat een vrolijke ontmoeting en wat een geweldige herinnering hebben deze mensen gemaakt van hun reservering. Wat is het mooi als men, zelfs bij het regelen van zoiets gevoeligs, ruimte maakt voor humor en herinneringen.”